Antoni Lange "Kawa"

„Witaj mi, witaj, wonna czaro mokki! Kocham twą duszę, o płynny hebanie, Aromatyczne pary twej obłoki, Którymi buchasz w polewanym dzbanie, Kiedy kipiące twych ziarn gotowanie Cały glob ziemski czyni mą dzierżawą; Oto spoczęłaś w białej porcelanie, Arabskich pustyń córo, czarna kawo! Rzekł Wolter, mistrz picia kawy głęboki, że masz być słodka jak dwu serc kochanie I taka czarna jak smolne potoki, I tak gorąca jak piekieł otchłanie. Tak cię pijają chodzące w turbanie Puszcz dzikie syny z fantazją jaskrawą! O słodki, czarny, gorący szatanie, Arabskich pustyń córo, czarna kawo!”